Huzur Evinde ki Anneden Oğluna Ağlatan mektup

Huzurevleri aslında, insanlarımızın büyük ayıbı. İçerisinde ömürlerinin son demlerinde olan anneler ve babalar. Örf, adet, gelenek ve görenekler hepsi sözde kalmış. Adı huzurevi, oysa huzur hiçuğramadı oraya. Eskiden yaşlılarımızı kapatmazdık başka yerlere. Onların yüzü suyu hürmetine belalar def oluyor der, onları nimet bilirdik. Boyunlarını bükük bırakmazdık.

Dışarıdan huzurlu gibi görünen, bu sessiz sakin binalarda, ne fırtınalar kopuyor kim bilir. Kaçanne anlatmak, haykırmak istedi duygularını, kaçanne yazmak istedi bilinmez. O annelerin adına yazdım bu satırları. Bu mektup huzursuz odalardaki yüreği yorgun annelerin sessiz çığlıklarıdır.

Elleri öpülesi bir anne anlatıyor, geliniz hep birlikte dinleyelim: DEVAMI DİĞER SAYFADA

'Takvime baktım da 5 sene olmuş buraya geleli. Nasıl geçti o 5 sene, bir de bana sor. Çok bakmıyorum takvimlere. İçim sıkılıyor, zaman geçmiyor. Eskiden su gibi akıp geçiyor zaman derdim. Şimdi öyle düşünmüyorum. Demek insan mutluyken çabuk geçermiş zaman. Hapishanedekileri şimdi daha iyi anlıyorum. Beni buraya bıraktığın gün anneler günüydü hatırlıyor musun? O günden beri anneler günü denen gün benim için daha da bir anlamsızlaştı. Her sene bugün anne olmak ayrı bir acı veriyor bana.

Sen küçük bir çocuktun daha. Hiçbir yere bırakmazdım ben seni, öyle savunmasız, öyle masumdun ki, kimselere güvenip yollamazdım. Yanımdan hiçayırmazdım. Şimdi beni nasıl olup ta tanımadığın insanlara teslim ettiğini düşünüyorum. Gözden çıkarılmış eski bir eşya gibi hissediyorum kendimi. Yıpranmış, işe yaramaz. Kırgınlık mı? Belki, kırgınım biraz.

Geçen gün eski komşumuz Mevlüde teyzenin kızı Şükran geldi. Yolda görmüş seni. 'Neden bıraktın anneni' diye sormuş sana. 'Kendisi istedi' demişsin. 'Maaşı da var bakıyorlar, yeri sıcak, her işi görülüyor içim rahat' demişsin. Kendim istemiştim evet, bazen naz yapma kabilinden ' Yaşlanınca huzurevine gönderin beni, kimseye yük olmak istemem' derdim. Ama içten içe hiçkonduramazdım bu durumu, ne kendime, ne sana. 'Bırakmaz beni bir yere' derdim. Tıpkı küçükken benim seni bırakmadığım gibi, beni hiçbırakmazsın sanırdım.

Yaramaz bir çocuktun sen. Yerinde duramayan serseri bir mayın gibiydin. Kaçkez ısırdım dudaklarımı sana bağırmamak için, kaçkez sıktım yumruğumu vurmayayım diye. Ama hiçvurmadım sana, hiçkırmadım kalbini&hellip Komşulardan biri sana 'çok yaramaz' dedi diye aylarca onun yüzüne bakmamıştım. Kimse laf söylemesin, incitmesin isterdim. Tahammül edemezdim sana dikilen sert bir bakışa bile.

Yaşlansam da geleceğe dair umutlar besliyordum buraya gelmeden evvel. Evladımı büyüttüm nasıl olsa, artık yorgunluklar biter, ben rahat otururum torunlarımı severim, sen sorarsın 'anne ilacını getireyim mi, bir şeye ihtiyacın var mı?' diye. Arkama yastık koyarsın, kesemediğim tırnaklarımı sen kesersin sanıyordum. Şimdi çoğu kez tırnaklarımı keserken kanattıklarını bilmezsin tabi.

Hatırlar mısın ilkokula gittiğin o yılları. Kışın kuzine sobayı yakardım. Sen gelmeden yemeği hazır eder, sobanın üzerine koyardım. Sen seviyorsun diye sobanın fırınında bir kaçtane küçük patatesi pişirirdim muhakkak. Okuldan gelir gelmez sobanın yanına koşardın. İlk işin tencereye bakmak olurdu. Genelde sevdiğin yemekleri yapardım. Ellerin üşümüş diye avuçlarımın içine ellerini alır ısıtırdım, öperdim öperdim.

Sık sık uğrarım demiştin. Tam 8 ay olmuş uğramayalı. İşlerin yoğunmuş, zamanın yokmuş. Torunlarımda sormuyorlar demek. Yeni eve taşınmışsın aldım haberini. Arkadaşın Zehra söyledi. Vefalı kızdır, arada geliyor sağ olsun. Annesi de babası da yanında vefat etmiş. Hiçbırakmamış bir yere, yanından ayırmamış. İmrenmedim desem yalan söylerim. 'Evi çok büyük' dedi. Kocaman odaları, geniş bir balkonu varmış evinin. Yeni mobilyalar almışsın, eskileri elden çıkarmışsın. Tıpkı beni çıkardığın gibi. Her şeyi sığdırdın da evine, bir beni sığdıramadın A kuzum! Hadi onu da geçtim. Bir kere 'Anne gel evimi gör, bir kaçgün kal' bile demedin. Zehra'ya 'Anneler gününde görmeye gideceğim' demişsin. Ben anneler gününü hiçbeklemiyorum biliyor musun? Anne olmak acı verir mi insana? O gün bana acı veriyor yavrum. Artık kendimi bir anne gibi hissedemediğim için belki de. Bir evlat bir torun sevemezsen, çevrende anne diyen olmazsa sana, ne anlamı var anne olmanın?

Ölene imrenilir mi hiç? İmreniyorum işte. Kimin öldüğünü duysam 'darısı başıma' diyorum. Hayaller umutlar, mutlu zamanlarmış insanı ayakta tutan. Onlar yoksa, yaşamak zulüm olurmuş meğer.

Reklamlar

Huzur Evinde ki Anneden Oğluna Ağlatan mektup

Bunları da İzleyebilirsiniz